27 kwietnia Narodowym Dniem Pokuty za grzechy przeciwko życiu człowieka

Prag­niemy zachę­cić wszys­t­kich do włączenia się w Nar­o­dowy Dzień Poku­ty za grzechy prze­ci­wko życiu człowieka.

27 kwiet­nia każdego roku wspom­i­namy rocznicę narzuce­nia w Polsce w warunk­ach ter­roru komu­nisty­cznego ustawy o prz­ery­wa­niu ciąży – zabi­ja­niu poczę­tych dzieci. Została ona uch­walona 27 kwiet­nia 1956 roku w warunk­ach naszego zniewole­nia przez członków par­la­men­tu wprowad­zonych do Sej­mu na polece­nie sowieck­iego dyk­ta­to­ra Józe­fa Stali­na. Możli­we było wów­czas prz­ery­wanie ciąży do 12 tygod­nia w następu­ją­cych przy­pad­kach: ze wskazań lekars­kich; przy uza­sad­nionym pode­jrze­niu, że ciąża jest wynikiem przestępst­wa; oraz przy trud­nych warunk­ach życiowych kobi­ety ciężarnej. Ten ostat­ni warunek był najczęś­ciej stosowany w uza­sad­nie­niu doko­na­nia zabiegu. Warto nad­mienić, iż w 1959 roku Min­is­terst­wo Zdrowia wydało nowe roz­porządze­nie, które jeszcze bardziej ułatwiało uzyskanie przez kobi­etę orzeczenia o dopuszczal­noś­ci prz­er­wa­nia ciąży. Wystar­czyło bowiem jej ustne zez­nanie o trud­nej sytu­acji, aby wykon­ać zabieg uśmier­ca­ją­cy poczęte dziecko^[1].

Skutkiem tej zbrod­niczej ustawy obow­iązu­jącej aż do 7 sty­cz­nia 1993 roku, okaza­ła się okrut­na śmierć pon­ad 20 mil­ionów nien­ar­o­d­zonych dzieci, obciąże­nie wielkim grzechem sum­ień usta­wodaw­ców, mil­ionów ojców, matek, pra­cown­ików służ­by zdrowia i  dzi­en­nikarzy^[2]. Dla przykładu: w 1957 roku licz­ba legal­nych abor­cji w Polsce wynosiła 36 368, w 1958 roku – 44 233, czyli niemal dziesię­ciokrot­nie mniej^[3]. Biskupi polscy w 1970 roku pisali: „W skali rocznej licz­ba sztucznych poronień wynosi około 1 mil­iona” (Memo­ri­ał Episkopatu Pol­s­ki do Rzą­du PRL w spraw­ie zagrożeń bio­log­icznych i moral­nych nar­o­du pol­skiego z dnia 10 czer­w­ca 1970 roku)^[4]. W lat­ach osiemdziesią­tych nato­mi­ast licz­ba abor­cji w Polsce utrzymy­wała się na poziomie aż 130–140 000 rocznie^[5].

W cza­sie obow­iązy­wa­nia ustawy z 1956 roku środowiska katolick­ie oraz Koś­ciół katolic­ki rozpoczęły sze­rok­ie uświadami­an­ie społeczeńst­wa o moral­nym złu prz­ery­wa­nia ciąży oraz nawoły­wały do prze­ci­w­staw­ienia się wzras­ta­jącej fali abor­cji. Po długiej walce dzi­ałaczy na rzecz obrony życia oraz żar­li­wej mod­l­itwie, 7 sty­cz­nia 1993 roku posłowie z opcji cen­tro­praw­icowej, sol­i­darnoś­ciowej, przy zde­cy­dowanym sprze­ci­wie postko­mu­nistów i lib­er­ałów, przegłosowali zbrod­niczą ustawę z 27 kwiet­nia 1956 roku.

Właśnie 7 sty­cz­nia 1993 roku uch­walono ustawę „O planowa­niu rodziny, ochronie pło­du ludzkiego i warunk­ach dopuszczal­noś­ci prz­ery­wa­nia ciąży”, która uzna­je abor­cję za niele­gal­ną za wyjątkiem trzech sytu­acji. Od wprowadzenia ustawy w życie zaszło wiele pozy­ty­wnych zmi­an, z których najważniejszą jest radykalny spadek rzeczy­wis­tej licz­by abor­cji wykony­wanych w Polsce. Warto dodać, że ów spadek legal­nie wykony­wanych zabójstw dzieci poczę­tych rozpoczął się na początku lat 80, gdy zaczął się rozwój dzi­ałal­noś­ci ruchów obrony życia, a Koś­ciół Katolic­ki wraz z nauczaniem papieża Jana Pawła II z jeszcze więk­szą mocą głosił prawdę o świę­toś­ci życia ludzkiego i wzy­wał cały kraj do duchowej i moral­nej odnowy^[6].

Zgod­nie z dany­mi Rzą­dowej Komisji Lud­noś­ciowej licz­ba abor­cji w 1997 roku wynosiła 3047, w 2000 roku wynosiła 138, nato­mi­ast w 2002 roku odno­towano ich 159. Wielkość podziemia abor­cyjnego w Polsce sza­cu­je się na około 7–13 tysię­cy zabiegów prz­ery­wa­nia ciąży rocznie^[7].

Prag­niemy, aby ta licz­ba niewin­nie zabi­janych dzieci uległa zmniejsze­niu, aby każde poczęte dziecko miało pra­wo do życia.

Już od wielu lat między inny­mi 27 kwiet­nia pode­j­mu­je­my pokutę, mod­l­itwę i post, aby uprosić u Wszech­moc­nego Boga miłosierdzie dla naszej ojczyzny za kon­sek­wenc­je wprowadzenia ustawy z dnia 27 kwiet­nia 1956 roku – zabi­cie pon­ad 20 mil­ionów nien­ar­o­d­zonych dzieci.

Jed­nocześnie dzięku­je­my Wszech­moc­ne­mu Bogu za anu­lowanie tej zbrod­niczej ustawy, za ros­ną­cy w całym społeczeńst­wie sza­cunek wobec życia poczę­tych dzieci, za ros­nące szere­gi obrońców życia w naszej Ojczyźnie, za Sługę Bożego Jana Pawła II uznawanego za najwięk­szego na świecie obrońcę człowieka od poczę­cia do nat­u­ral­nej śmier­ci oraz za Sługę Bożego, pry­masa tysią­cle­cia – księdza kar­dy­nała Ste­fana Wyszyńskiego. Warto w tym miejs­cu przy­toczyć dwa wys­tąpi­enia tych wiel­kich pasterzy.

Najpierw słowa Słu­gi Bożego, Pry­masa Tysią­cle­cia Księdza Kar­dy­nała Wyszyńskiego wypowiedziane 15 grud­nia 1977 roku w Warszawie:

„Wal­czmy o życie każdego bez wyjątku dziec­ka. Bóg upom­ni się o każde zniszc­zone życie. Kto bezpośred­nio przykła­da rękę do prz­ery­wa­nia ciąży – obar­cza swo­ją duszę stras­zli­wą winą. Kto mógł prze­ci­wdzi­ałać morder­st­wu, a tego zaniechał – ponosi współod­powiedzial­ność za popełnione zło, choć­by na pozór jego ręce pozostały czyste. Bóg upom­ni się o każde zniszc­zone życie”.

Met­ro­poli­ta krakows­ki Ksiądz Kar­dy­nał Karol Woj­tyła 10 mar­ca 1974 w Krakowie mówił: „Myślę, że najwięk­szą tragedią naszego społeczeńst­wa, naszego nar­o­du jest śmierć ludzi, którzy się jeszcze nie nar­o­dzili – poczę­tych i nieu­rod­zonych. I nie wiem, czym zapłacimy wobec his­torii za tę stras­zli­wą zbrod­nię. A jest rzeczą oczy­wistą, że to nie może minąć bez konsekwencji”.

My ludzie wierzą­cy, w obliczu nawet naj­gorszego zła, nigdy nie upadamy na duchu, ale ufamy z całą mocą w niezmier­zone Miłosierdzie Boże.

W 2010 roku pod apelem do pol­s­kich kato­lików w spraw­ie Nar­o­dowego Dnia Poku­ty za grzechy prze­ci­wko życiu człowieka pod­pisało się 60 wybit­nych dzi­ałaczy katolic­kich z całej ojczyzny. Ten apel pozosta­je aktu­al­ny do dzisi­aj. Zachę­camy więc wszys­t­kich do ufnej mod­l­itwy  o miłosierdzie Boże dla:

• każdej mat­ki, której zabrakło miłoś­ci macierzyńskiej,
• każdego ojca, który uciekł od odpowiedzial­noś­ci za życie swego dziec­ka i nie stanął w jego obronie,
• lekarzy i pielęg­niarek, których ręce zostały wyko­rzys­tane prze­ciw życiu nien­ar­o­d­zonych dzieci,
• usta­wodaw­ców, którzy umożli­wili zabi­janie najm­niejszych Polaków,
• tych, którzy poprzez pro­ce­durę in-vit­ro niszczą poczęte isto­ty ludzkie.

Niech naszą mod­l­itwę prze­bła­gal­ną w imię Jezusa Chrys­tusa wspier­a­ją post i uczyn­ki miłosierdzia. Niech każdy kato­lik, do którego dotrze ten apel, włączy się w nar­o­dową ekspi­ację poprzez uczest­nict­wo we Mszy Świętej, odmówie­nie Różań­ca Świętego czy Koron­ki do Bożego Miłosierdzia. Prośmy i zachę­ca­jmy innych do włączenia się w obchody Nar­o­dowego Dnia Poku­ty za grzechy prze­ciw życiu człowieka.

Niech 27 kwiet­nia stanie się ogól­nonar­o­dowym dniem wielkiego mod­litewnego woła­nia do Boga o prze­bacze­nie i miłosierdzie dla całego narodu!

„Pil­nie potrzeb­na jest wiel­ka mod­l­it­wa za życie przenika­ją­ca cały świat” Jan Paweł II

Przyp­isy: 

1. Por. A. Musza­la, His­to­ria leg­is­lacji pol­skiej w kwestii abor­cji, [w:] T. Ślip­ko, M. Starowieys­ki, A. Musza­la, Abor­c­ja. Spo­jrze­nie filo­zoficzne, teo­log­iczne, his­to­ryczne i prawne, Wydawnict­wo PETRUS, s. 12–13.
2. Za: Apel do pol­s­kich kato­lików, 27 kwiet­nia — Nar­o­dowym Dniem Poku­ty za grzechy prze­ci­wko życiu człowieka, Ełk, Kraków, Poz­nań, Rzeszów, Szczecin, Warsza­wa Niedziela Miłosierdzia Bożego, 11 kwiet­nia 2010 r.
3. Za: Biule­tyn Statysty­czny za rok 1960, nr 2, PZWL, Warsza­wa 1962, s. 38.
4. F. Kraw­czyk, 27 kwiet­nia — Nar­o­dowym Dniem Poku­ty za grzechy prze­ci­wko życiu człowieka, w: „Źródło”, nr 17/2010, s. 22.
5. Por. A. Musza­la, His­to­ria leg­is­lacji pol­skiej w kwestii abor­cji, [w:] T. Ślip­ko, M. Starowieys­ki, A. Musza­la, Abor­c­ja. Spo­jrze­nie filo­zoficzne, teo­log­iczne, his­to­ryczne i prawne, Wydawnict­wo PETRUS, s. 12–13.
6. Por. P. Wosic­ki, A. Zię­ba, Pol­s­ka dro­ga do prawnej ochrony dziec­ka nien­ar­o­d­zonego, w: „Służ­ba życiu”, nr 2/2008, s. 35.
7. Por. E. Frątczak, A. Ptak-Chmielews­ka, Demograficzny wymi­ar abor­cji, [w:] B. Chaz­an (red.), Abor­c­ja. Przy­czyny, następst­wa, ter­apia, Wydawnict­wo WEKTORY, Wrocław 2009, s. 69–70.