Pragniemy zachęcić wszystkich do włączenia się w Narodowy Dzień Pokuty za grzechy przeciwko życiu człowieka.

27 kwietnia każdego roku wspominamy rocznicę narzucenia w Polsce w warunkach terroru komunistycznego ustawy o przerywaniu ciąży – zabijaniu poczętych dzieci. Została ona uchwalona 27 kwietnia 1956 roku w warunkach naszego zniewolenia przez członków parlamentu wprowadzonych do Sejmu na polecenie sowieckiego dyktatora Józefa Stalina. Możliwe było wówczas przerywanie ciąży do 12 tygodnia w następujących przypadkach: ze wskazań lekarskich; przy uzasadnionym podejrzeniu, że ciąża jest wynikiem przestępstwa; oraz przy trudnych warunkach życiowych kobiety ciężarnej. Ten ostatni warunek był najczęściej stosowany w uzasadnieniu dokonania zabiegu. Warto nadmienić, iż w 1959 roku Ministerstwo Zdrowia wydało nowe rozporządzenie, które jeszcze bardziej ułatwiało uzyskanie przez kobietę orzeczenia o dopuszczalności przerwania ciąży. Wystarczyło bowiem jej ustne zeznanie o trudnej sytuacji, aby wykonać zabieg uśmiercający poczęte dziecko^[1].

Skutkiem tej zbrodniczej ustawy obowiązującej aż do 7 stycznia 1993 roku, okazała się okrutna śmierć ponad 20 milionów nienarodzonych dzieci, obciążenie wielkim grzechem sumień ustawodawców, milionów ojców, matek, pracowników służby zdrowia i  dziennikarzy^[2]. Dla przykładu: w 1957 roku liczba legalnych aborcji w Polsce wynosiła 36 368, w 1958 roku – 44 233, czyli niemal dziesięciokrotnie mniej^[3]. Biskupi polscy w 1970 roku pisali: „W skali rocznej liczba sztucznych poronień wynosi około 1 miliona” (Memoriał Episkopatu Polski do Rządu PRL w sprawie zagrożeń biologicznych i moralnych narodu polskiego z dnia 10 czerwca 1970 roku)^[4]. W latach osiemdziesiątych natomiast liczba aborcji w Polsce utrzymywała się na poziomie aż 130-140 000 rocznie^[5].

W czasie obowiązywania ustawy z 1956 roku środowiska katolickie oraz Kościół katolicki rozpoczęły szerokie uświadamianie społeczeństwa o moralnym złu przerywania ciąży oraz nawoływały do przeciwstawienia się wzrastającej fali aborcji. Po długiej walce działaczy na rzecz obrony życia oraz żarliwej modlitwie, 7 stycznia 1993 roku posłowie z opcji centroprawicowej, solidarnościowej, przy zdecydowanym sprzeciwie postkomunistów i liberałów, przegłosowali zbrodniczą ustawę z 27 kwietnia 1956 roku.

Właśnie 7 stycznia 1993 roku uchwalono ustawę „O planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży”, która uznaje aborcję za nielegalną za wyjątkiem trzech sytuacji. Od wprowadzenia ustawy w życie zaszło wiele pozytywnych zmian, z których najważniejszą jest radykalny spadek rzeczywistej liczby aborcji wykonywanych w Polsce. Warto dodać, że ów spadek legalnie wykonywanych zabójstw dzieci poczętych rozpoczął się na początku lat 80, gdy zaczął się rozwój działalności ruchów obrony życia, a Kościół Katolicki wraz z nauczaniem papieża Jana Pawła II z jeszcze większą mocą głosił prawdę o świętości życia ludzkiego i wzywał cały kraj do duchowej i moralnej odnowy^[6].

Zgodnie z danymi Rządowej Komisji Ludnościowej liczba aborcji w 1997 roku wynosiła 3047, w 2000 roku wynosiła 138, natomiast w 2002 roku odnotowano ich 159. Wielkość podziemia aborcyjnego w Polsce szacuje się na około 7-13 tysięcy zabiegów przerywania ciąży rocznie^[7].

Pragniemy, aby ta liczba niewinnie zabijanych dzieci uległa zmniejszeniu, aby każde poczęte dziecko miało prawo do życia.

Już od wielu lat między innymi 27 kwietnia podejmujemy pokutę, modlitwę i post, aby uprosić u Wszechmocnego Boga miłosierdzie dla naszej ojczyzny za konsekwencje wprowadzenia ustawy z dnia 27 kwietnia 1956 roku – zabicie ponad 20 milionów nienarodzonych dzieci.

Jednocześnie dziękujemy Wszechmocnemu Bogu za anulowanie tej zbrodniczej ustawy, za rosnący w całym społeczeństwie szacunek wobec życia poczętych dzieci, za rosnące szeregi obrońców życia w naszej Ojczyźnie, za Sługę Bożego Jana Pawła II uznawanego za największego na świecie obrońcę człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci oraz za Sługę Bożego, prymasa tysiąclecia – księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego. Warto w tym miejscu przytoczyć dwa wystąpienia tych wielkich pasterzy.

Najpierw słowa Sługi Bożego, Prymasa Tysiąclecia Księdza Kardynała Wyszyńskiego wypowiedziane 15 grudnia 1977 roku w Warszawie:

„Walczmy o życie każdego bez wyjątku dziecka. Bóg upomni się o każde zniszczone życie. Kto bezpośrednio przykłada rękę do przerywania ciąży – obarcza swoją duszę straszliwą winą. Kto mógł przeciwdziałać morderstwu, a tego zaniechał – ponosi współodpowiedzialność za popełnione zło, choćby na pozór jego ręce pozostały czyste. Bóg upomni się o każde zniszczone życie”.

Metropolita krakowski Ksiądz Kardynał Karol Wojtyła 10 marca 1974 w Krakowie mówił: „Myślę, że największą tragedią naszego społeczeństwa, naszego narodu jest śmierć ludzi, którzy się jeszcze nie narodzili – poczętych i nieurodzonych. I nie wiem, czym zapłacimy wobec historii za tę straszliwą zbrodnię. A jest rzeczą oczywistą, że to nie może minąć bez konsekwencji”.

My ludzie wierzący, w obliczu nawet najgorszego zła, nigdy nie upadamy na duchu, ale ufamy z całą mocą w niezmierzone Miłosierdzie Boże.

W 2010 roku pod apelem do polskich katolików w sprawie Narodowego Dnia Pokuty za grzechy przeciwko życiu człowieka podpisało się 60 wybitnych działaczy katolickich z całej ojczyzny. Ten apel pozostaje aktualny do dzisiaj. Zachęcamy więc wszystkich do ufnej modlitwy  o miłosierdzie Boże dla:

• każdej matki, której zabrakło miłości macierzyńskiej,
• każdego ojca, który uciekł od odpowiedzialności za życie swego dziecka i nie stanął w jego obronie,
• lekarzy i pielęgniarek, których ręce zostały wykorzystane przeciw życiu nienarodzonych dzieci,
• ustawodawców, którzy umożliwili zabijanie najmniejszych Polaków,
• tych, którzy poprzez procedurę in-vitro niszczą poczęte istoty ludzkie.

Niech naszą modlitwę przebłagalną w imię Jezusa Chrystusa wspierają post i uczynki miłosierdzia. Niech każdy katolik, do którego dotrze ten apel, włączy się w narodową ekspiację poprzez uczestnictwo we Mszy Świętej, odmówienie Różańca Świętego czy Koronki do Bożego Miłosierdzia. Prośmy i zachęcajmy innych do włączenia się w obchody Narodowego Dnia Pokuty za grzechy przeciw życiu człowieka.

Niech 27 kwietnia stanie się ogólnonarodowym dniem wielkiego modlitewnego wołania do Boga o przebaczenie i miłosierdzie dla całego narodu!

„Pilnie potrzebna jest wielka modlitwa za życie przenikająca cały świat” Jan Paweł II

Posłuchaj:

Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.

Przypisy: 

1. Por. A. Muszala, Historia legislacji polskiej w kwestii aborcji, [w:] T. Ślipko, M. Starowieyski, A. Muszala, Aborcja. Spojrzenie filozoficzne, teologiczne, historyczne i prawne, Wydawnictwo PETRUS, s. 12-13.
2. Za: Apel do polskich katolików, 27 kwietnia – Narodowym Dniem Pokuty za grzechy przeciwko życiu człowieka, Ełk, Kraków, Poznań, Rzeszów, Szczecin, Warszawa Niedziela Miłosierdzia Bożego, 11 kwietnia 2010 r.
3. Za: Biuletyn Statystyczny za rok 1960, nr 2, PZWL, Warszawa 1962, s. 38.
4. F. Krawczyk, 27 kwietnia – Narodowym Dniem Pokuty za grzechy przeciwko życiu człowieka, w: „Źródło”, nr 17/2010, s. 22.
5. Por. A. Muszala, Historia legislacji polskiej w kwestii aborcji, [w:] T. Ślipko, M. Starowieyski, A. Muszala, Aborcja. Spojrzenie filozoficzne, teologiczne, historyczne i prawne, Wydawnictwo PETRUS, s. 12-13.
6. Por. P. Wosicki, A. Zięba, Polska droga do prawnej ochrony dziecka nienarodzonego, w: „Służba życiu”, nr 2/2008, s. 35.
7. Por. E. Frątczak, A. Ptak-Chmielewska, Demograficzny wymiar aborcji, [w:] B. Chazan (red.), Aborcja. Przyczyny, następstwa, terapia, Wydawnictwo WEKTORY, Wrocław 2009, s. 69-70.